این پژوهش با هدف بررسی پایایی و روایی مقیاس قدرت غذا (لو، بوترین، دی‌دی، آنانزیاتو، توماس و همکاران، 2009) در بین دانشجویان ایرانی انجام شد. 701 دانشجو، مقیاس قدرت غذا، خرده‌مقیاس خوردن بیرونی از پرسشنامۀ رفتار خوردن داچ (فن‌اشتراین، فریجترز، برگرز و دفارس، 1986) و مقیاس مهار (هرمن و پولیوی، 1980) را تکمیل کردند. برای محاسبۀ روایی سازه مقیاس از تحلیل عاملی تأییدی بهره گرفته شد. همچنین برای محاسبۀ روایی همگرا و واگرا، به ترتیب از آزمون همبستگی پیرسون بین مقیاس قدرت غذا با خرده‌مقیاس خوردن بیرونی و مقیاس مهار استفاده شد. نتایج تحلیل عاملی تأییدی نشان داد مدل کنونی مقیاس قدرت غذا با سه خرده‌مقیاس و یک نمرۀ کلی با داده‌ها برازش مناسبی دارد. میزان آلفای کرونباخ برای مقیاس قدرت غذا 88/0 و میزان ضریب بازآزمایی چهارماهه 65/0 به‌دست آمد. همچنین همبستگی‌های به‌دست آمده میان این مقیاس و خرده‌مقیاس خوردن بیرونی (67/0=r؛ 01/0>P) و مقیاس مهار (24/0=r؛ 01/0>P) نشان از روایی همگرا و واگرای مناسب آن دارد. مقیاس قدرت غذا، مقیاسی مختصر و مفید است که برای ارزیابی تاثیر روان‌شناختی محیط‌های امروزی که سرشار از غذا هستند، ساخته شده است. می‌توان از این مقیاس برای مطالعۀ رفتار خوردن و تفاوت بین گرسنگی ناشی از تعادل حیاتی و گرسنگی لذت‌جویانه استفاده کرد.

http://jsr-p.khuisf.ac.ir/article_533984.html